Wystarczy być blisko

Film tak bardzo dotyka przede wszystkim nawet nie dlatego, że, przecież jako jeden z wielu, porusza problem tolerancji czy, mówiąc precyzyjnie, bezmyślnego okrucieństwa nietolerancji. „Blisko” dotyka tak bardzo, bo jest precyzyjnie przemyślany na płaszczyźnie formalnej. Bardzo ciasne, plakatowe niemal kadry zastępują dialogi. Obrazy są piękne. Ale nie tylko te z polami kwiatów… Najpiękniejsi są główni bohaterowie. Reżyser uwodzi tymi chłopięcymi postaciami od pierwszej właściwie chwili. Widz tak bardzo nie chce, żeby im się cokolwiek stało, martwi się o nich jak rodzic, identyfikuje się z nimi i pragnie uczestniczyć w tym prawdziwym raju piękna, prostoty, przyjaźni i dobra. I kiedy taki świat, oczywiście, zostaje rozpruty i zniszczony przez, nawet nie złośliwą, tylko zwyczajną rzeczywistość – widzowi pozostaje tylko przełykać łzy, załamywać ręce i błagać czas, żeby przyspieszył. To wszystko zasługa prościutkiego scenariusza, pięknego kadrowania, i, przede wszystkim, aktorstwa tych dwóch chłopców. Obaj zostawili w pobitym polu, uważam, wszystkich profesjonalnych aktorów występujących w filmach tego sezonu. W „Blisko” nie ma ani jednego fałszywego tonu. To także dzięki temu, że świat dorosłych stanowi tu tylko tło i to dosłownie – często w scenach zbiorowych dorośli są poza kadrem, są zaznaczeni kawałkiem ręki, głosem… 

Dzisiejsze szkoły borykają się… nie, to nie szkoły… Dzisiaj młodzi ludzie borykają się ze stanami depresyjnymi, odsetek samobójstw wśród nastolatków zatrważa wszystkich (tylko nie rządzących w swoich willach). Dlatego „Blisko” jest tak ważnym i aktualnym głosem. Raczej krzykiem.