Serbołużyczanie – krótki zarys historii i kultury

Christina Boguszowa, Andrea Pawlikowa

Partner rubryki: Serbski muzej Budyšin / Sorbisches Museum Bautzen

Między miastami Bautzen a Cottbus spotkamy się z rzadkim zjawiskiem dwujęzyczności. Na tutejszym terenie Górnych i Dolnych Łużyc zamieszkują Serbołużyczanie, zwani także przez swoich niemieckich sąsiadów Wenedami. Ten słowiański naród zalicza się - obok Fryzyjczyków, Duńczyków, Sinti i Roma - do czterech autochtonicznych, uznanych przez Federalną Republikę Niemiec mniejszości narodowych.

Po podboju przez Cesarstwo Niemieckie, łużyckie plemiona utraciły, w X wieku, swoją niezależność polityczną i od tego czasu pozostają w strukturach państwa niemieckiego. Wraz z niemieckim osadnictwem na Wschodzie, język Serbów łużyckich, z okolic Lipska, Wittenbergii i Drezna, od XII wieku systematycznie zanika. Tylko Łużyce, do dnia dzisiejszego, stanowią oazę języka serbołużyckiego. Liczebność Serbołużyczan szacuje się obecnie na około 60 tysięcy. Od czasów Reformacji literatura serbołużycka istnieje w dwóch wersjach językowych – górno- i dolnołużyckiej. Stała się ona podstawą do rozwoju serbołużyckiej kultury mieszczańskiej, której centrum stanowi Budziszyn.